روی زمین یخ زده ای هستیم که مردمانش، هر شب انتظار می کشند، انتظار چه چیزی یا چه کسی را، نمی دانم ولی حس انتظار را در چشمانشان حس می کنم. در سینه ام ترسی وجود دارد ترسی از شیونِ ناگهانی بادها… تپش هایی پی در پی در سینه ام هست که گاه گاه می زند. سکوت بیابان ها بهم خورده و مرگ جای شلوغی ابرشهرها را به تصرف درآورده است. هشدار مرگ و شیوع برای عده ای دیگر عادی شده است. بشریت در مردابی بدبو و متعفن گرفتار آمده و در حال دست و پا زدن برای رهایی است. شاید یک کابوس و خواب آشفته باشد اما من ایستاده ام. در واقع ما ایستاده ام و این ما، شامل من و تمام کسانیست که برای انسانیت و سلامت انسان ها ارزش قائل هستیم. چه مسیرهایی که قدم در پیمودن آنها گذاشته ایم تا به کمک استعداد، پشتکار، سرمایه، حمایت خانواده به هدف و چیزی که برای رسیدن به آن درد کشیده ایم برسیم. مسیرهایی که خیلی از ما به عنوان یک انسان قدم در پیمودن آنها گذاشته ایم و در بسیاری از این مسیرها به بن بست رسیده ایم. مسیر آرامش ،مسیر خوشبختی ،مسیر عشق ورزی، مسیر تحصیل و علم، مسیر کسب و کار، مسیر شرافت و بسیاری دیگر.
یقین دارم که من و خیلی از شما، یکی از بدترین مراحل زندگی یک انسان یعنی یاس، ناامیدی، مرگ آرزو و رویا را تجربه کرده اید و گاه از خانواده و حتی خدایتان گله مند بوده اید ولی مطمئن هستم که شما، که الان مشغول خواندن این متن هستی یا توانسته ای از این بحران عبور کنی و عزم عبور از این بحران را داری و حتما موفق خواهی شد چرا که سکشت چیزی جز خیالی باطل برآمده از ذهن نیست.
اینجا انجمن کافه پزشکان است و من یک دانشجوی رشته پزشکی هستم و این متن از سر عشق و درحالی که در قلبم لبخندی دارم برای شما می نویسم.

بگذریم، بگذار بگویم که از جایی می آیم که مهربانی و انسانیت در دل مردمانش موج می زند.
آنجا که باغ های سبزی دارد و میوه های شیرین و تاجایی که چشم کار می کند تپه ها و کوه های پی در پی سبز رنگ وجود دارد، خانه ها در دل کوه است و نزدیک به آسمان شب، به طوری که شب ها، در رختخواب روی پشت بام خانه، هوس چیدن ستاره ها به سرمیزند.
آنجا بوی گل های محمدی و شکوفه های درختان لیمو و پرتقال، جان تازه ای به آدم می بخشد.
جایی بزرگ شده ام که آدم ها یکدیگر را دوست دارند و این را به فرزندانشان می آموزند.
آری از بچگی کمک به دیگران را ملکه ی ذهن ام کرده اند.
در حال حاضر تحصیل در رشته پزشکی تمام من است و اینطور به آن نگاه می کنم که خداوند من را در این مسیر گذاشته و پیش می برد تا پیکی از طرف او باشم.
و اینجا پزشک بودن را با عشق درآمیخته ایم و در راه این عشق ، از هیچ دست انداز، سیاهی و مشکلی ترس نداریم و پیش می رویم.

آری بدون عشق، تحمل این راه سخت است …

نه تو می مانی و نه اندوه ،
و نه هیچ یک از مردم این آبادی!
به حبابِ نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،!
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند،
لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز

“سهراب سپهری”

رسول غفاری
دانشجوی رشته پزشکی

و در ادامه راه به یاری تو دل سپرده ایم…